10 voor Tour

YES YES YES IEDEREEN HEEFT HET GEHAALD

Zondagnacht ben ik samen met mijn echtgenote Lieve, een vriendin en mijn hond Hooch thuisgekomen van Argeles-Gazost ligt in Frankrijk tussen Lourdes en de tourmalet. Nu is het toch wel tijd om mijn ervaring van de fameuze etape du tour te delen met jullie.

We hadden afgesproken om vrijdag 16 juli rond 14 uur in Pau te zijn. We zouden dan nog een recup training doen en onze rugnummers afhalen in het officiel dorp van l'etape du tour. Het was al een super gevoel om toe te komen in Pau, daar stond ik dan toen al vol van emoties en jawel kriebels of zenuwen is maar hoe men het zelf wil benoemen :-)

Het was indrukwekkend om gans die organisatie rond het uitdelen van rugnummers, testen van de chips te zien, alles liep zo vlot waow. We hebben ook eens rond gewandeld in het dorp zelf met de standjes met nieuwe fietsen, helmen, kledij, eten, drinken, standen van Mavic om voor degene die het wilden hun fietsen nog eens na te zien.

Dit alle was geinstalleerd op de hippodrome van Pau, op zich al een indrukwekkende lokatie.

zaterdag was het rustdag en dus waren we vrij, samen met een paar tien voor tourders gingen we met de wagen op verkenning op de tourmalet. In de auto dacht ik meer en meer dat ik beter niet was meegegaan dan had ik niet geweten wat er ons te wachten stond en dat was dan de laatste beklimming er waren er twee te overwinnen voor de tourmalet. het tussen parcours was ook al neit zo vanzelfsprekend hadden we gehoord van teamgenote Marina die een paar weken voordien gans het parcours had verkend. Als dat maar goed komt en dan is er die tijdsdruk nog, als er iets was waar ik het meeste voor vreesde dan was het die klok wel.

Man man man waar ben ik toch aan begonnen ging het steeds door mijn hoofd maar tegelijkertijd was er ook het gevoel van waowwwww ik ben heir dan toch wel he, IKKE , WIJ ALLE TIEN WE STAAN MORGEN AAN DE START JOEHOEEEE . Dit had ik niet verwacht en ondanks dat eht project voor mij al geslaagd was, met 13 kilo minder, zonder sigaretten echt zonder sinds 4 maanden ongeveer en alle prestaties die al geleverd waren, het gevoel van ik wil echt wel tot boven op die tourmalet geraken werd sterker en sterker.

Zaterdagavond na een jawel rijst en pasta maaltijd, richting kamer alles klaarmaken, repen, gelleles, drinken, armstukken, aan eric van De Wiele nog eens nagevraagd wat hij allemaal ging aandoen en dus geen beenstukken, misschien wel windstopper en of regenvestje aandoen of meenemen. Alles nog nakijken en dan tijd om te slapen. Wonder bij wonder ik heb goed geslapen en om 4 uur zondagochtend ging de gsm. Tijd om op te staan, aankleden afspraak om halfvijf aan ontbijt, pannekoeken om half vijf s'ochtends niet mijn alledaags ontbijt geef ik toe maar was nodig. En toch neit te speciaal doen tip van onze trainers eet zo normaal mogelijk dus pannekoek of twee oke maar gewoon stukje brood met honing ook dik in orde :-)

Kawart na vijf groepsfoto voor eht grote vertrek richting startboxen een vijftal km rijden eerst een rugzakje afgeven met droge en warme kledij in, dit aan camions die de rugzakken naar La Mongie zouden brengen daar waar het aankomst dorp staat en waar iedereen aankomt ook degene die in de bussen moeten stappen omdat ze niet meer kunnen of uit de etape gezet worden vanwege niet binnen de tijd zijnde aan de bevoorradingposten maar ook op het parcours als men voorbij gereden word door de bezemwagen.

We fietsen onze startbox in nummer vijf, een ploeggenote Tine mocht in startbox 4 gaan staan toch zo een drieduizend man voor ons aangezien we redelijk vooraan in de boxen konden plaatsnemen. Ik heb geen woorden om de gevoelens die toen door mijn lichaam gingen te beschrijven, die startbox in rijden, dit mogen delen met alle tien de mede tourders , de begeleiders en trainer(s), het waowwww gevoel was er, de kriebels, de zenuwen, de bewondering, en alles werd nog groter en intenser naar mate er meer en meer fietsfanaten er in de boxen plaatnamen. Er werd naar onze tenues gekeken, er werden vragen gesteld en Tamara legde in haar beste Frans het project uit en de mensen wenste ons veel succes. En dan moment suprême we horen dat de eersten vertrokken zijn, even later zie ik de fietsers in de startbox voor ons langzaam maar zeker vooruit bollen. He iedereen op zijne vélo het is zoverrrrrr we gaan vertrekken!!!!! En dan psssssssssssttttt oeps iemand lekke band van onze ploeg jawel den LUc, snel oppompen dacht gezien te hebben, of toch snel veranderd van bandje dat ik het echt neit meer weet, ik kon alleen nog maar mijn buik voelen die raar begon te doen. Als alles hier maar goed verloppt dat ze me nu maar niet omver rijden en iedereen voorzichtig vertrekt, was alles wat er toen door mijn hoofd ging....tja ik had nog nooit zoveel fietsen en fietsers samen gezien.

Maar alles verliep vlotjes, rustig en daar gingen we dan, het was een super mooi beeld mensen aan de kant die ons aanmoedigden, de tien voor tourders oogde zo mooi allen in groep en zelfde tenue super was dat om even te mogen bekijken van iets meer achteraan in de groep.

En zoals in elk team zijn er ook bij ons , iets sneller "renners" als anderen en iedereen ging mee in het groepje dat het beste bij zijn / haar tempo lag.

de aanloop naar de Marie-Blanque was niet te onderschatten en we zaten snel met drieen in een groepke en met drieen begonnen aan de beklimming van de Marie-Blanque. het ging goed niet te snel beginnen goed tempo vinden dat we kunnen aanhouden en oke we waren goed op weg. Toch eventjes moeten afstappen vijhonderd meter op een stukje van 12% denk ik. Terug op de fiets met dank aan een lieve meneer die me een duwke in de rug gaf. Op 1km 500 van de top moesten we inhouden en plots werd er door mensen van de organisatie gezegd dat iedereen te voet moest omdat er valpartijen geweest waren en er dus jawel file was :-)

Dan maar te voet tot boven, we verloren toch wel een half uurtje daardoor en hoopte dat ze er rekening mee zouden houden maar we wilde liever geen risico nemen en dus toch maar beetje doorgeven op tussenstuk op weg naar de eerste bevoorrading en de Col de Soulor. Ondertussen de afdaling van de Marie-Blanque passeerde er zeker drie ambulances en hebben we toch wel een fietser in de kant zien liggen, laat ons toch maar voorzichtig wezen.

eerste bevoorrading, het zat nog goed ook wat tijd betret , toch maar niet teveel tijd verliezen, eten, drinken bijvullen en hop terug fiets op en naar de Soulor.

Super mooie beklimming paar keren gepuft en gevloekt, steeds km per km het percentage dat stijgt de zon die brand, meer en meer wielerfanaten die voet aan grond zetten en te voet verder moeten, anderen die in de graskant gaan liggen om wat te rusten, en nog anderen die jawel jammer genoeg niet meer kunnen. "He mannen kijk ginder ons Tine" jawel we kwamen Tine tegen die dan samen met Joris verder de Soulor opreden aan hun tempo, Eric en ik belven ook samen den deden het dan weer op ons tempo. en nog steeds vele aanmoedigingen van de mensen aan de kant een super gevoel is dat echt waar, onbeschrijvelijk. daar Eric zie daar daar is de top de top van de soulor daar is er ook drankbevoorrading gelukkig wan tdrinken is zo goed als op van ons beide. Dan kom je boven ga je je bidons vullen en loop je tussen de schappjes leuk hoor maar geen tijd om te treuzelen want we hebben maar twintig minuten speling niet zoveel he stel je voor als je een lekke band zou hebben ben je die snel kwijt. Joris is ondertussen ook boven gekomen en Tine ook die zien we zonder stoppen gewoon voorbij rijden ole straffe madam :-)

De afdaling ook daar iedereen zijn eigen tempo we wachten wel beneden op elkaar en aans terug samen gaan we ervoor om samen op tijd bij de tweede bevoorrading eten en drinken te geraken. Ook daar juist op tijd blijkt zoals we proberen om op een iets rustige manier onze bidons te vullen horen roepen dat ze binnen kwartier alles afsluiten en dus al diegenen die niet vertrokken zijn uit de etape du tour zetten. Niet meer treuzelen en maken dat we weg zijn ole, pffff word nog spannend ook die race tegen de klok, die stomme stomme klok,. We hadden ons voorgenomen dat we kost wat kost op tijd aan de tourmalet wilde zijn en dan konden ze er ons niet meer uithalen of zouden we ons er niet meer laen uithalen ook niet , ja soms kunnen we ook wel tegendraads zijn als het moet hoor , maar gelukkig het was niet nodig :-)

Argeles-Gazost, laatste bevoorradingpost eten en drinken en een tiental km van de aanloop naar tourmalet verwijderd. daar stonden mijn vrouwke, vriendin en Hooch me op te wachten.

He zie daar nog tien voor tourders, tof waow tof iedereen is er nog bij iedereen is nog in de etape tuurlijk wij zijn laatste groepeje maar ook nog niemand uitgevallen great great great!!!!!Snel een kusje, bidons bijvullen en plots chittt man een steek een brandend gevoel in mijn schouder een steek van een wesp doemme doemme snel naar hulppost. Er word gekeken er zit niets meer in en ik krijg een ijspak op de schouder gelegd dat men onder de bretel van mijn broek steek zodat het blijft zitten 'ondertussen komt Eric kijken want tijd dringt blijkbaar nog tien minuten en alles word daar afgesloten. Niet geaarzeld de dame van hulppost geeft me laatste instrucites, als je pijn in arm een nek krijgt stoppen en naar dokter, ziekenhuis gaan, en anders mag ijspak er binnen tien minuten af. Oke bedankt een kuske aan vrouwkle en weg zijn we, ook Joris is ondertussen terug bij ons komen aansluiten en smane rijden we naar de aanloop van tourmalet. Tine die razend goed kan dalen was al vertrokken met de andere tien voor tourders voor ons.

en nu op weg naar de allerlaatste moeilijkheid de tourmalet met zijn bijna 20km lange beklimming en de zon die maar bleef geven en bleef geven, warm warm elke km krgen we meer en meer respect voor de profrenners die dit drie weken aan een stuk volhouden , ook veel respect en dankbaarheid aan de mensen aan de kant die ons met water afkoelde zoals bij de profrenners. Ik denk dat men zeer vaak onderschat dat die mensen soms van onderschatte waarde zijn ook voor de profrenners. Ook hier kan ik niet beschrijven hoeveel deugd het deed als er iemand met een fles water, een tuinslang, stond te wachten en teken deed om te vragen of we wat over ons wilden of wouden drinken. Zonder die afkoelmomenten zou ik het misschien niet gehaald hebben. Het water in mijn helm over mijn rug tot in mijn schoenen hebben verhinderd dat ik overhit geraakte. Ook mijn voeten deden geen pijn dank zij het koele water, we hebben er gezien hoor mannen en vrouwen aan de kant, te voet op kousevoeten jawel indrukwekkende taferelen allemaal. Laatste drnakbevoorrading op ongeveer 9 km van de top van tourmalet. Zouden we risico nemen om te stoppen, ondertussen reden eric en ik ons tempo en Joris en Tine ook hun tempo. OP deze bevoorrading zeiden ze tegen eric nog een vijftal minuten en dan gaat hier alles toe. Toch snel nog bidons gevuld en maken dat we weg zijn. Na een haarspeldbochtje even stoppen om een tablet isostar in bidon te doen, ja door tijdsdruk hebben we dat niet op de post zelg gedaan we moesten daar voorbij zijn he. Ik zag Joris op de bevoorrading toekomen, ye syes die komt ok wel aan en Tine ook , great. Nu hebben we tijd nu geen druk meer, op dat moment passert er ons een bus een bus die mensen meeneemt naar boven , even paniek , die stopt jong sebiet moeten we erin stappen komaan maken dat we die voorbij zijn zeiden we tegen elkaar Eric en ik. Maar paniek was voor niks geweest de bus reed verder door en dus wij ook met de fiets op eigen tempo. Op 3km500 van de top stonden vrienden , teamgenoten van de wandelclub , en we hebben ook nog collega van Marina tegen gekomen die ons aanmoedigde en even meeliep das pas echt se mensen die je zo aanmoedigen en met je meeleven , die ondertussen vertellen dat marina een tiental minuten voor ons was gepasseerd das fijn das tof das waowwwww!!! 2km en een beetje en we zien de top dichter en dichter komen waoww Eric realiseerd zich waar hij zich bevind en jawel eerste emoties komen boven , mooi mooi super intens moment onbeschrijvelijk onbeschrijvelijk!!! En dan heb ik hier nog niets geschreven en vertled van de omgeving en zo verder, maar de laatste km en dan hoor je je namen roepen , jawel teamgenoten , begeleiders staan ons aan te moedigen, dat geeft pas een kick een kick om die loodzware laatste km toch nog alles te geven . zullen we julli eeen duwke geven??? eric knikt van ja efkes aub, ikke neen die laatste vijfhondrd meter nu wil ik alleen doen , na de bocht ben je er Caro hoor ik naast mij jaja na de bocht na de bocht en yes yes yes nade bocht horen we nog meer onze namen roepen ale ale Eric ale ale Caro daar staan aan het beeld van de Géant de tien voor tourders en hier zijn wij Eric en Ik , Caro ik had nooit gdacht da tik het zou halen nooit. Om eerlijk te zijn ha dik thuis tegen Lieve gezegd ik zal al super tevreden zijn als ik boven aan de Soulor geraak en nu stond ik daar he op de col van de tourmalet!!!! Ja traantjes hebben gevloeid van vermoeidheid, blijheid alles onbeschrijvelijk wat een ervaring wat een ervaring!!!!

Ik ben er zeker van dat met een goede begeleiding, goede voorbereiding onder begeleiding van mensen die weten waarover het gaat, het luisteren en ook in praktijk uitoefenen van wat je geleerd hebt tijdens de voorbereidingen, eten en drinken op tijd en regelmatig gemaakt hebben dat ieder van ons het gehaald heeft. Alleen de professionle begleiding dan? Neen , de groepssfeer die gegroeid is door de maanden heen, de steun van thuis uit, van vrienden, familie en zo verder hebben daar zeker ook een groot aandeel in.

Ik wil iedereen bedanken voor zijn/haar steun, ik kan alleen nog zeggen , 'ik heb de fietsmicrobe goe te pakken. Ik ga blijven fietsen en wie weet volgend jaar een nieuwe deelname aan 'letape du tour, wie weet ik ken al mensen die deze uitdaging ook eens willen proeven :-)

Ik heb persoonlijk geen foto's maar ik denk dat Tom Bosman van de bond Moyson er toffe heeft genomen en die welkdra wle op de blog zal plaatsen!!!

Warme groetjes en het was een super ervaring, een om U tegen te zeggen !!!!!

Caro