Het weekend begon vrijdagavond met de laatste pistetraining. Heel wat tourders waren van de partij om nog een laatste keer op de blauwe lijn te rijden. Wat zeg ik, rijden!?!
Het eerste ritje haalden we, met onze Eric VDW op kop, een topsnelheid van 42 km/uur. Het tweede ritje werd dat maar liefst 43 km/uur. De pret kon niet op toen we om beurt telkens een rondje op kop mochten rijden. Wauw wat een gevoel, kicken, adrenaline, ...
Na een pitstop in de cafetaria keerden we voldaan en met een euforisch gevoel huiswaarts. Dat was het dan voor wat betreft de piste, behalve dan voor de vrouwen.
Op maandag 8 maart (internationale vrouwendag) zijn er tussen 17u en 20u enkel vrouwen toegelaten op de Eddy Merckx piste. Dat wordt voor ons, dames, de echt allerlaatste keer. Wat mij betreft althans voor dit seizoen.
Zaterdagvoormiddag volgde dan de 5de workshop rond mentale training.
In de namiddag ben ik een nieuw fietszadel gaan kopen. Ondanks het feit dat ik nog maar weinig met mijn fiets buiten ben gekomen, merkte ik al gauw dat er op dat vlak iets moest gebeuren.
Zondagmorgen vroeg uit de veren voor de allereerste groepstraining met de koersfiet. Het regent pijpestelen maar we gaan ervoor. Afspraak 8u30 in Aalst waar de weergoden ons bij vertrek min of meer gunstig gezind zijn.
Alle 10 tourders zijn er dit keer bij. We maken een rit van 68 km in een heuvelend landschap. Wind en regen blijven echter niet uit alsook wat materiaalpech. Gelukkig is er JP met de volgwagen om ons uit de nood te helpen.
Het was een leerrijke rit, voor mij de eerste echte. Ik heb op kasseien gereden, bergop en gelukkig ook bergaf, ik heb leren schakelen, rechtopstaand klimmen, ... en dat allemaal in niet zo'n ideale weersomstandigheden.
We hebben dat vandaag allemaal heel goed gedaan. En ja, zo'n vrouwenzadel is echt een aanrader.
Groetjes,
Tamara
